makthes.gr,30/11/2014
Απόλυτο δίκιο είχε εκείνος που είπε ότι, για να τελειώσει το μετρό της Θεσσαλονίκης, πρέπει να ενταχθεί στο έργο «επέκταση του μετρό της Αθήνας».
Πώς αλλιώς να δικαιολογήσει κανείς την ταπείνωση των κατοίκων του βορρά από το κράτος των Αθηνών, που ψάχνει αφορμές και αιτίες, για να καθυστερήσει το έργο;
Και να έλεγε κανείς ότι δεν γίνεται το μετρό, αλλά προχωρούν με γοργούς ρυθμούς τα υπόλοιπα μεγάλα έργα υποδομής, άντε να το δεχτούμε αγόγγυστα. Αλλά με εξαίρεση την Εγνατία οδό έργο σοβαρό στην περιοχή της Θεσσαλονίκης δεν υπάρχει επί δεκαετίες τώρα. Η υποθαλάσσια ακυρώθηκε, η εξωτερική περιφερειακή παραπέμφθηκε σε άλλη ζωή, η έκτη προβλήτα του λιμανιού… ιδιωτικοποιείται, το δίκτυο της Χαλκιδικής μπορεί να το δουν ολοκληρωμένο τα παιδιά μας, η επέκταση του διαδρόμου προσγείωσης του αεροδρομίου ανατέθηκε στον ιδιώτη αγοραστή (sic).
Και να σκεφτεί κανείς πως, όταν η Θεσσαλονίκη -επί δημαρχίας Σωτήρη Κούβελα- διεκδικούσε μετρό ανοίγοντας τρύπα στο δρόμο, η Αθήνα ούτε που το ονειρευόταν. Κι όμως τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια η Αθήνα απορρόφησε δεκάδες δισ. σε τεράστια έργα υποδομών, ενώ αρκετά δισ. πετάχτηκαν για τις αθλητικές εγκαταστάσεις, που τόνιζαν το μεγαλείο της Γιάννας Αγγελοπούλου.
Σταματώ εδώ, για να μη θεωρηθώ γραφικός, αν και είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι με αυτή τη… ρετσέτα οι Αθηναίοι κατάφεραν να μας κάνουν να ντρεπόμαστε ακόμη και να σκεφτούμε να διαμαρτυρηθούμε.
Εν πάση περιπτώσει το μετρό της Θεσσαλονίκης πλέον κρέμεται από μία κλωστή.
Αύριο ή τις αμέσως επόμενες ημέρες αναμένεται η απόφαση της διαιτησίας στο αίτημα του εργολάβου να διακόψει τη σύμβαση με υπαιτιότητα του δημοσίου. Τι θα σημαίνει αυτό το ενδεχόμενο; Ότι η κοινοπραξία θα μπορεί να επαναδιαπραγματευτεί με το ελληνικό κράτος απαιτώντας πρόσθετη αμοιβή μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων. (Για έργο 900 εκατ. ευρώ ζητούνται επιπλέον 540).
Εάν δεν υποκύψει στην εκβιαστική διαπραγμάτευση το δημόσιο, θα υπάρξει επαναπροκήρυξη του έργου, που προφανώς θα κερδίσει η ίδια κοινοπραξία με πιο συμφέρουσα για την ίδια τιμή.
Σε αυτό το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες της πόλης οι φορείς είτε σιωπούν είτε σιγοντάρουν τον εργολάβο απαιτώντας συμβιβασμό -δήθεν για το καλό του έργου- που θα κοστίσει επιπλέον δεκάδες εκατομμυριάκια στο δημόσιο. Αλλά είπαμε, η κρίση κρίση και οι μπίζνες μπίζνες.
Πώς αλλιώς να δικαιολογήσει κανείς την ταπείνωση των κατοίκων του βορρά από το κράτος των Αθηνών, που ψάχνει αφορμές και αιτίες, για να καθυστερήσει το έργο;
Και να έλεγε κανείς ότι δεν γίνεται το μετρό, αλλά προχωρούν με γοργούς ρυθμούς τα υπόλοιπα μεγάλα έργα υποδομής, άντε να το δεχτούμε αγόγγυστα. Αλλά με εξαίρεση την Εγνατία οδό έργο σοβαρό στην περιοχή της Θεσσαλονίκης δεν υπάρχει επί δεκαετίες τώρα. Η υποθαλάσσια ακυρώθηκε, η εξωτερική περιφερειακή παραπέμφθηκε σε άλλη ζωή, η έκτη προβλήτα του λιμανιού… ιδιωτικοποιείται, το δίκτυο της Χαλκιδικής μπορεί να το δουν ολοκληρωμένο τα παιδιά μας, η επέκταση του διαδρόμου προσγείωσης του αεροδρομίου ανατέθηκε στον ιδιώτη αγοραστή (sic).
Και να σκεφτεί κανείς πως, όταν η Θεσσαλονίκη -επί δημαρχίας Σωτήρη Κούβελα- διεκδικούσε μετρό ανοίγοντας τρύπα στο δρόμο, η Αθήνα ούτε που το ονειρευόταν. Κι όμως τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια η Αθήνα απορρόφησε δεκάδες δισ. σε τεράστια έργα υποδομών, ενώ αρκετά δισ. πετάχτηκαν για τις αθλητικές εγκαταστάσεις, που τόνιζαν το μεγαλείο της Γιάννας Αγγελοπούλου.
Σταματώ εδώ, για να μη θεωρηθώ γραφικός, αν και είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι με αυτή τη… ρετσέτα οι Αθηναίοι κατάφεραν να μας κάνουν να ντρεπόμαστε ακόμη και να σκεφτούμε να διαμαρτυρηθούμε.
Εν πάση περιπτώσει το μετρό της Θεσσαλονίκης πλέον κρέμεται από μία κλωστή.
Αύριο ή τις αμέσως επόμενες ημέρες αναμένεται η απόφαση της διαιτησίας στο αίτημα του εργολάβου να διακόψει τη σύμβαση με υπαιτιότητα του δημοσίου. Τι θα σημαίνει αυτό το ενδεχόμενο; Ότι η κοινοπραξία θα μπορεί να επαναδιαπραγματευτεί με το ελληνικό κράτος απαιτώντας πρόσθετη αμοιβή μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων. (Για έργο 900 εκατ. ευρώ ζητούνται επιπλέον 540).
Εάν δεν υποκύψει στην εκβιαστική διαπραγμάτευση το δημόσιο, θα υπάρξει επαναπροκήρυξη του έργου, που προφανώς θα κερδίσει η ίδια κοινοπραξία με πιο συμφέρουσα για την ίδια τιμή.
Σε αυτό το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες της πόλης οι φορείς είτε σιωπούν είτε σιγοντάρουν τον εργολάβο απαιτώντας συμβιβασμό -δήθεν για το καλό του έργου- που θα κοστίσει επιπλέον δεκάδες εκατομμυριάκια στο δημόσιο. Αλλά είπαμε, η κρίση κρίση και οι μπίζνες μπίζνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.