Μακεδονία, 13/01/2010
Μπορεί οι πολίτες της Θεσσαλονίκης να αναμένουν να αποδοθεί το μετρό, για να διευκολυνθούν οι μετακινήσεις τους, γκραφιτάδες από όλο τον κόσμο ωστόσο περιμένουν να αποπερατωθεί το έργο για άλλο λόγο: για να αφήσουν την υπογραφή τους...
Της Δέσποινας Ντάρτζαλη
dartzali@makthes.gr
“Παγκοσμίως θα ετοιμαστούν. Ειδικά αυτοί που κάνουν γκράφιτι σε τρένα και βάφουν παράνομα σίγουρα θα έρθουν, για να πουν ότι έβαψαν και στο μετρό της Θεσσαλονίκης. Όπως συνέβη όταν έγινε και το μετρό της Αθήνας”, λέει στη “Μ” ο Live2, κατά κόσμον Γιάννης Λιβιεράτος. Από τους παλιούς γκραφιτάδες της Θεσσαλονίκης και διοργανωτής στην Ελλάδα του Διεθνούς Φεστιβάλ Γκράφιτι, που πραγματοποιείται στην πόλη κάθε Μάιο τα τελευταία πέντε χρόνια, ο Γιάννης Λιβιεράτος και τρεις ακόμη ομότεχνοί του ανέλαβαν να αλλάξουν την όψη του Μικρού Θεάτρου της Μονής Λαζαριστών, όπου στεγάζεται η Πειραματική Σκηνή του ΚΘΒΕ. “Είναι μια πολύ πρωτότυπη κίνηση αυτή του ΚΘΒΕ. Μάλιστα, ενώ πήγαμε κάποια προσχέδια πιο συντηρητικά, ο καλλιτεχνικός διευθυντής Σωτήρης Χατζάκης μας προέτρεψε να λειτουργήσουμε όπως και στο δρόμο, γιατί ήθελε κάτι ανατρεπτικό”. Κατεβαίνοντας από την είσοδο της δραματικής σχολής ο θεατής δεν θα αντικρίζει πλέον λευκούς τοίχους, αλλά μια σειρά προσώπων, όπως μια κυρία με τη γούνα ή τους γνωστούς γέρους του μάπετ σόου, που θα συνθέτουν μια ιστορία και θα αποτελούν συνάμα ένα κοινωνικό σχόλιο.
Το γκράφιτι στα σαλόνια
Το γκράφιτι είναι τέχνη, παρόλο που δεν διδάσκεται σε καμία σχολή καλών τεχνών, και οι γκραφιτάδες δημιουργοί αυτοδίδακτοι. Αυτή η τέχνη, που ξεκίνησε παράνομα ως τρόπος προσωπικής έκφρασης στην Αμερική τη δεκαετία του 1970, με έναν έλληνα ανάμεσα στους πρωτεργάτες, ο οποίος άφηνε την υπογραφή του “Taki 183” στα τρένα, έχει μπει πλέον στα σαλόνια, επιβεβαιώνει ο Γιάννης Λιβιεράτος. “Το γκράφιτι ανέκαθεν ήταν και θα παραμείνει στο δρόμο, αλλά θα μας καλέσει πλέον και μια κυρία για το δωμάτιο του παιδιού της ή μια πολυεθνική, για να διακοσμήσουμε το χώρο της”. Στον διεθνή χώρο, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Banksy, αγνώστων λοιπών στοιχείων, στη Μ. Βρετανία, ο οποίος κάνει χρυσές πωλήσεις. Έχει γίνει, λοιπόν, μόδα και το γκράφιτι; “Έχει γίνει την τελευταία επταετία, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το θέμα είναι ότι δεν το σηκώνει η παιδεία της Ελλάδας”, θεωρεί ο Γιάννης Λιβιεράτος.
Μεταξύ παρανομίας και νομιμότητας
Στην Ελλάδα το γκράφιτι εμφανίστηκε στις αρχές του 1990. “Γνώρισε μεγάλη άνθηση μεταξύ 1995-2000 ως προς τον αριθμό των ατόμων που ασχολούνταν με το γκράφιτι. Το κακό είναι ότι στη Θεσσαλονίκη το γκράφιτι το συντηρούν οι παλιοί, αυτοί για τους οποίους είναι βίωμα και τρόπος ζωής. Οι πιτσιρικάδες δεν ασχολούνται συστηματικά”, σημειώνει ο Γιάννης Λιβιεράτος, που μετρά πλέον 16 χρόνια στους... τοίχους. Αν και η δραστηριότητα των γκραφιτάδων δεν έχει απολέσει το χαρακτήρα της παρανομίας, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που οι τοίχοι διατίθενται νομίμως. Όπως ο τοίχος στο γήπεδο της Καλαμαριάς ή στο Πολυδύναμο Κέντρο Νεολαίας του δήμου Νεάπολης. Η Ελλάδα και γενικότερα οι μεσογειακές χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, φαίνεται ότι είναι πιο ανεκτικές απέναντι στις ιστορίες των τοίχων. “Στην Αγγλία, στη Γερμανία, πλην του Βερολίνου, στη Γαλλία και στη Σουηδία είναι πολύ αυστηροί. Προχωρούν ακόμη και σε φακέλωμα, σε συλλήψεις, πρόστιμα ή και φυλάκιση. Στη Γερμανία, μάλιστα, έχουν και ειδική αστυνομία”, αναφέρει ο Γιάννης.
dartzali@makthes.gr
“Παγκοσμίως θα ετοιμαστούν. Ειδικά αυτοί που κάνουν γκράφιτι σε τρένα και βάφουν παράνομα σίγουρα θα έρθουν, για να πουν ότι έβαψαν και στο μετρό της Θεσσαλονίκης. Όπως συνέβη όταν έγινε και το μετρό της Αθήνας”, λέει στη “Μ” ο Live2, κατά κόσμον Γιάννης Λιβιεράτος. Από τους παλιούς γκραφιτάδες της Θεσσαλονίκης και διοργανωτής στην Ελλάδα του Διεθνούς Φεστιβάλ Γκράφιτι, που πραγματοποιείται στην πόλη κάθε Μάιο τα τελευταία πέντε χρόνια, ο Γιάννης Λιβιεράτος και τρεις ακόμη ομότεχνοί του ανέλαβαν να αλλάξουν την όψη του Μικρού Θεάτρου της Μονής Λαζαριστών, όπου στεγάζεται η Πειραματική Σκηνή του ΚΘΒΕ. “Είναι μια πολύ πρωτότυπη κίνηση αυτή του ΚΘΒΕ. Μάλιστα, ενώ πήγαμε κάποια προσχέδια πιο συντηρητικά, ο καλλιτεχνικός διευθυντής Σωτήρης Χατζάκης μας προέτρεψε να λειτουργήσουμε όπως και στο δρόμο, γιατί ήθελε κάτι ανατρεπτικό”. Κατεβαίνοντας από την είσοδο της δραματικής σχολής ο θεατής δεν θα αντικρίζει πλέον λευκούς τοίχους, αλλά μια σειρά προσώπων, όπως μια κυρία με τη γούνα ή τους γνωστούς γέρους του μάπετ σόου, που θα συνθέτουν μια ιστορία και θα αποτελούν συνάμα ένα κοινωνικό σχόλιο.
Το γκράφιτι στα σαλόνια
Το γκράφιτι είναι τέχνη, παρόλο που δεν διδάσκεται σε καμία σχολή καλών τεχνών, και οι γκραφιτάδες δημιουργοί αυτοδίδακτοι. Αυτή η τέχνη, που ξεκίνησε παράνομα ως τρόπος προσωπικής έκφρασης στην Αμερική τη δεκαετία του 1970, με έναν έλληνα ανάμεσα στους πρωτεργάτες, ο οποίος άφηνε την υπογραφή του “Taki 183” στα τρένα, έχει μπει πλέον στα σαλόνια, επιβεβαιώνει ο Γιάννης Λιβιεράτος. “Το γκράφιτι ανέκαθεν ήταν και θα παραμείνει στο δρόμο, αλλά θα μας καλέσει πλέον και μια κυρία για το δωμάτιο του παιδιού της ή μια πολυεθνική, για να διακοσμήσουμε το χώρο της”. Στον διεθνή χώρο, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Banksy, αγνώστων λοιπών στοιχείων, στη Μ. Βρετανία, ο οποίος κάνει χρυσές πωλήσεις. Έχει γίνει, λοιπόν, μόδα και το γκράφιτι; “Έχει γίνει την τελευταία επταετία, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το θέμα είναι ότι δεν το σηκώνει η παιδεία της Ελλάδας”, θεωρεί ο Γιάννης Λιβιεράτος.
Μεταξύ παρανομίας και νομιμότητας
Στην Ελλάδα το γκράφιτι εμφανίστηκε στις αρχές του 1990. “Γνώρισε μεγάλη άνθηση μεταξύ 1995-2000 ως προς τον αριθμό των ατόμων που ασχολούνταν με το γκράφιτι. Το κακό είναι ότι στη Θεσσαλονίκη το γκράφιτι το συντηρούν οι παλιοί, αυτοί για τους οποίους είναι βίωμα και τρόπος ζωής. Οι πιτσιρικάδες δεν ασχολούνται συστηματικά”, σημειώνει ο Γιάννης Λιβιεράτος, που μετρά πλέον 16 χρόνια στους... τοίχους. Αν και η δραστηριότητα των γκραφιτάδων δεν έχει απολέσει το χαρακτήρα της παρανομίας, υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που οι τοίχοι διατίθενται νομίμως. Όπως ο τοίχος στο γήπεδο της Καλαμαριάς ή στο Πολυδύναμο Κέντρο Νεολαίας του δήμου Νεάπολης. Η Ελλάδα και γενικότερα οι μεσογειακές χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, φαίνεται ότι είναι πιο ανεκτικές απέναντι στις ιστορίες των τοίχων. “Στην Αγγλία, στη Γερμανία, πλην του Βερολίνου, στη Γαλλία και στη Σουηδία είναι πολύ αυστηροί. Προχωρούν ακόμη και σε φακέλωμα, σε συλλήψεις, πρόστιμα ή και φυλάκιση. Στη Γερμανία, μάλιστα, έχουν και ειδική αστυνομία”, αναφέρει ο Γιάννης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.