voria.gr,18/12/2014
Οργή, αγανάκτηση και μελαγχολία είναι τα αισθήματα που προκαλούνται στους Θεσσαλονικείς από τις εξελίξεις στην υπόθεση του μετρό, με τελευταία την αίτηση διάλυσης της σύμβασης που υπέβαλε η Κοινοπραξία. Γράφει ο Γιώργος Μητράκης
του Γιώργου Μητράκη
Οι εξελίξεις γύρω από το μετρό της Θεσσαλονίκης προκαλούν αρνητικά συναισθήματα. Οργή, αγανάκτηση, μελαγχολία. Οργή για όλους όσους ξεκίνησαν ένα τόσο μεγάλο έργο χωρίς επαρκή σχεδιασμό, με ελλιπείς μελέτες και προβληματική χρηματοδότηση. Αγανάκτηση για ένα κράτος που διαφημίζει ότι προχωράει στην κατασκευή ενός από τα μεγαλύτερα δημόσια έργα στην Ευρώπη χωρίς να μπορεί να το ολοκληρώσει. Και μελαγχολία γιατί το όνειρο μιας ολόκληρης πόλης για εκσυγχρονισμό και λειτουργική αναβάθμιση μετατρέπεται σε εφιάλτη.
Μέχρι σήμερα η καθυστέρηση από το αρχικό χρονοδιάγραμμα «μετράει» ήδη έξι χρόνια –η αρχική ημερομηνία ήταν το 2012 και η τελευταία που δόθηκε το 2018 ή 2019-, ενώ οι πληγές που «άνοιξε» στους επαγγελματίες και τους εμπόρους του κέντρου αυξάνονται και πληθύνονται. Θυσίες που θα δικαιωθούν –έστω και με πολύ πόνο- αν το έργο ολοκληρωθεί, τα βαγόνια τροχιοδρομηθούν, οι επιβάτες μετακινούνται και το κυκλοφοριακό του κέντρου ανακουφιστεί και η λειτουργία της πόλης αναβαθμιστεί. Σε κάθε άλλη περίπτωση οι θυσίες αυτές –κατά κυριολεξίαν... ανθρωποθυσίες στη Μοναστηρίου, στην Εγνατία, στη Δελφών- πάνε χαμένες.
Όσοι μεγάλωσαν στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία 40 χρόνια γνωρίζουν ότι σε αυτό το διάστημα δεν υπάρχει έργο με συνολική παρέμβαση στη ζωή και την οικονομία της πόλης, όπως ήταν στη δεκαετία του 1960 η νέα παραλία, το λιμάνι, ο εκσυγχρονισμός και η αναβάθμιση της ΔΕΘ. Με αυτή την έννοια το μετρό είναι ορόσημο, ενώ όπως έχει αποδειχθεί παντού στον κόσμο η λειτουργία του αλλάζει τα δεδομένα. Μόνο που η υπερβολική και πολύπλευρη καθυστέρηση κινδυνεύει να μετατρέψει το όνειρο σε εφιάλτη. Ένα σύγχρονο «γεφύρι της Άρτας», που ευρισκόμενο σε διαρκή εκκρεμότητα προκαλεί μεγαλύτερη ζημία από το κέρδος που μπορεί να αποφέρει. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η ευθύνη όσων ασχολούνται μαζί του είναι πολύ μεγάλη, αλλά μάλλον δεν την έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει. Πολιτικοί, δημόσιοι λειτουργοί, αυτοδιοικητικοί παράγοντες, μελετητές, κατασκευαστές, αρχαιολόγοι, όλοι οφείλουν να σκεφτούν ότι η εμπλοκή τους με ένα έργο αυτού του μεγέθους και της σημασίας τους αναβιβάζει ευθέως σε συνομιλητές με την ιστορία της Θεσσαλονίκης.
Προφανώς μετά την αίτηση της κατασκευάστριας κοινοπραξίας για λύση της σύμβασης το θέμα της κατασκευής του μετρό γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκο. Ακόμη και τώρα που –επιτέλους!- η Αττικό μετρό και ο δήμος Θεσσαλονίκης συμφώνησαν για το σταθμό της Βενιζέλου. Είτε πρόκειται για ελιγμό, που αποσκοπεί στην κατοχύρωση περισσότερων χρημάτων, είτε για αντικειμενική αδυναμία, ο χρόνος αποπεράτωσης του έργου επιμηκύνεται και το κόστος αυξάνεται. Η λύση θα είναι πολιτική. Το σταυρόλεξο εξελίσσεται για «πολύ δυνατούς λύτες» και απαιτεί καθαρό μυαλό, κάτι δυσεύρετο στην Ελλάδα της κρίσης και των καθημερινών ισορροπιών σε τεντωμένο σχοινί.
του Γιώργου Μητράκη
Οι εξελίξεις γύρω από το μετρό της Θεσσαλονίκης προκαλούν αρνητικά συναισθήματα. Οργή, αγανάκτηση, μελαγχολία. Οργή για όλους όσους ξεκίνησαν ένα τόσο μεγάλο έργο χωρίς επαρκή σχεδιασμό, με ελλιπείς μελέτες και προβληματική χρηματοδότηση. Αγανάκτηση για ένα κράτος που διαφημίζει ότι προχωράει στην κατασκευή ενός από τα μεγαλύτερα δημόσια έργα στην Ευρώπη χωρίς να μπορεί να το ολοκληρώσει. Και μελαγχολία γιατί το όνειρο μιας ολόκληρης πόλης για εκσυγχρονισμό και λειτουργική αναβάθμιση μετατρέπεται σε εφιάλτη.
Μέχρι σήμερα η καθυστέρηση από το αρχικό χρονοδιάγραμμα «μετράει» ήδη έξι χρόνια –η αρχική ημερομηνία ήταν το 2012 και η τελευταία που δόθηκε το 2018 ή 2019-, ενώ οι πληγές που «άνοιξε» στους επαγγελματίες και τους εμπόρους του κέντρου αυξάνονται και πληθύνονται. Θυσίες που θα δικαιωθούν –έστω και με πολύ πόνο- αν το έργο ολοκληρωθεί, τα βαγόνια τροχιοδρομηθούν, οι επιβάτες μετακινούνται και το κυκλοφοριακό του κέντρου ανακουφιστεί και η λειτουργία της πόλης αναβαθμιστεί. Σε κάθε άλλη περίπτωση οι θυσίες αυτές –κατά κυριολεξίαν... ανθρωποθυσίες στη Μοναστηρίου, στην Εγνατία, στη Δελφών- πάνε χαμένες.
Όσοι μεγάλωσαν στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία 40 χρόνια γνωρίζουν ότι σε αυτό το διάστημα δεν υπάρχει έργο με συνολική παρέμβαση στη ζωή και την οικονομία της πόλης, όπως ήταν στη δεκαετία του 1960 η νέα παραλία, το λιμάνι, ο εκσυγχρονισμός και η αναβάθμιση της ΔΕΘ. Με αυτή την έννοια το μετρό είναι ορόσημο, ενώ όπως έχει αποδειχθεί παντού στον κόσμο η λειτουργία του αλλάζει τα δεδομένα. Μόνο που η υπερβολική και πολύπλευρη καθυστέρηση κινδυνεύει να μετατρέψει το όνειρο σε εφιάλτη. Ένα σύγχρονο «γεφύρι της Άρτας», που ευρισκόμενο σε διαρκή εκκρεμότητα προκαλεί μεγαλύτερη ζημία από το κέρδος που μπορεί να αποφέρει. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο η ευθύνη όσων ασχολούνται μαζί του είναι πολύ μεγάλη, αλλά μάλλον δεν την έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει. Πολιτικοί, δημόσιοι λειτουργοί, αυτοδιοικητικοί παράγοντες, μελετητές, κατασκευαστές, αρχαιολόγοι, όλοι οφείλουν να σκεφτούν ότι η εμπλοκή τους με ένα έργο αυτού του μεγέθους και της σημασίας τους αναβιβάζει ευθέως σε συνομιλητές με την ιστορία της Θεσσαλονίκης.
Προφανώς μετά την αίτηση της κατασκευάστριας κοινοπραξίας για λύση της σύμβασης το θέμα της κατασκευής του μετρό γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκο. Ακόμη και τώρα που –επιτέλους!- η Αττικό μετρό και ο δήμος Θεσσαλονίκης συμφώνησαν για το σταθμό της Βενιζέλου. Είτε πρόκειται για ελιγμό, που αποσκοπεί στην κατοχύρωση περισσότερων χρημάτων, είτε για αντικειμενική αδυναμία, ο χρόνος αποπεράτωσης του έργου επιμηκύνεται και το κόστος αυξάνεται. Η λύση θα είναι πολιτική. Το σταυρόλεξο εξελίσσεται για «πολύ δυνατούς λύτες» και απαιτεί καθαρό μυαλό, κάτι δυσεύρετο στην Ελλάδα της κρίσης και των καθημερινών ισορροπιών σε τεντωμένο σχοινί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.