parallaximag.gr,28/122/2013
Του Γιώργου Τούλα
Αν όλα πάνε καλά το 2023 θα πάρω για πρώτη φορά το Μετρό στην πόλη μου. Αν δεν, υπάρχουν δημοσιεύματα που μιλούν για το 2030. Το 2030 θα είμαι 64 χρόνων. Η κατάλληλη ηλικία για να το χαρώ.
Το Μετρό ξεκίνησε ως η απόλυτη και μοναδική σωτηρία για την πόλη. Αποκλείοντας κάθε άλλο μέσο μαζικής μεταφοράς.
Η πρώτη φορά που θα το έπαιρνα σύμφωνα με τις υποσχέσεις της εταιρίας που το ανέλαβε ήταν το σωτήριο έτος 2012. Μετά η χρονιά αυτή μετατέθηκε για το 2016. Το 16 όμως είναι πολύ ρεαλιστικό για να είναι αληθινό. Και άρχισε ο χρόνος να μετρά αργά και βασανιστικά. Τα πιο απαισιόδοξα σενάρια μιλούν πια για το 2030. Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε τι θα συμβεί μέχρι τότε στις γειτονιές που διασχίζουν οι λαμαρίνες. Η Δελφών, στο ύψος της Μπότσαρη είναι εδώ και χρόνια μια κατεστραμμένη γειτονιά. Εξαφανίστηκε από ένα λάθος υπολογισμό πίσω από τις λαμαρίνες, καταπίνοντας μαζί της ζωή, την εμπορική δραστηριότητα, τις καθημερινές συναναστροφές των ανθρώπων της. Ακόμα και ένα νοσοκομείο και ένα σχολείο. Εκεί ο λάθος υπολογισμός των μέτρων του δρόμου σε σχέση με το μετροπόντικα οδήγησε στην εκ των υστέρων αποκλεισμό του, υποτίθεται για δέκα μήνες. Έχουν περάσει πια περισσότεροι από 18, οι καταστηματάρχες της έχουν καταστραφεί, απεργίες πείνας είναι σε εξέλιξη και κάνεις δεν αναλαμβάνει ούτε ευθύνες ούτε αποζημιώσεις.
Στην Εγνατία η κατάσταση είναι ακόμα δραματικότερη. Ο δρόμος βγήκε από το χάρτη της πόλης ως προορισμός εδώ και πάρα πολλά χρόνια και κάνεις δεν θυμάται πια πως ήταν. Οι υπερβάσεις στους χρόνους, τους προϋπολογισμούς, οι απολύσεις εργαζομένων, η αναξιοπιστία, η ντροπή της πόλης που κάποτε κορόιδευε την τρύπα του Κούβελα, οι απειλές για διακοπή του έργου, είναι το σκηνικό.
Η χρεοκοπία της πρώτης εταιρίας που το ανέλαβε, η ανάληψη του έργου από το μεγαλύτερο εργολάβο της χώρας τον ΑΚΤΟΡΑ και οι απαιτήσεις για 400 επιπλέον εκατομμύρια ευρώ για να ολοκληρώσει το έργο, η απαξιωτική συμπεριφορά του γενικού γραμματέα δημοσίων έργων κ. Σιμόπουλου και της ΑΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ στα δικαιολογημένα παράπονα των κατοίκων της πόλης, στις ανησυχίες των αρχών της, η μετατόπιση του προβλήματος στις αρχαιότητες της Βενιζέλου ως αίτιο του προβλήματος για να βγει η μπάλα έκτος γηπέδου, είναι όσα ζήσαμε και ζούμε μέχρι τώρα.
Το 2013 μας βρήκε με έναν μόλις σταθμό τελειώμένο. Το 2014 είναι μια ακόμα χρονιά που θα ζήσουμε πίσω από τις λαμαρίνες. Και όσες θα ακολουθήσουν, γιατί θα ακολουθήσουν πολλές. Πιθανά πια και προς την Καλαμαριά. Αν έχει κάνεις την ψευδαίσθηση ότι το έργο θα ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα πέντε τουλάχιστον χρόνια πλανάται πλάνην οικτρά. Οι πιο αισιόδοξοι μιλούν πια για το ‘21. Όχι το παλιό το ηρωικό, αλλά το νέο, το ελπιδοφόρο για την πόλη.
Επειδή βλέπω την απόλυτη απάθεια στην πόλη για το γεγονός είπα να γράψω δυο γραμμές. Μήπως μαζευτούμε καμιά μέρα και αλυσοδεθούμε στις λαμαρίνες της Εγνατίας συμβολικά. Έτσι και αλλιώς μαζί τους θα ζήσουμε για πάντα. Και επειδή σε αυτή τη χώρα ευθύνες ως προς τα δημόσια έργα δεν υπήρξαν ποτέ και ούτε θα υπάρξουν...
Αν όλα πάνε καλά το 2023 θα πάρω για πρώτη φορά το Μετρό στην πόλη μου. Αν δεν, υπάρχουν δημοσιεύματα που μιλούν για το 2030. Το 2030 θα είμαι 64 χρόνων. Η κατάλληλη ηλικία για να το χαρώ.
Το Μετρό ξεκίνησε ως η απόλυτη και μοναδική σωτηρία για την πόλη. Αποκλείοντας κάθε άλλο μέσο μαζικής μεταφοράς.
Η πρώτη φορά που θα το έπαιρνα σύμφωνα με τις υποσχέσεις της εταιρίας που το ανέλαβε ήταν το σωτήριο έτος 2012. Μετά η χρονιά αυτή μετατέθηκε για το 2016. Το 16 όμως είναι πολύ ρεαλιστικό για να είναι αληθινό. Και άρχισε ο χρόνος να μετρά αργά και βασανιστικά. Τα πιο απαισιόδοξα σενάρια μιλούν πια για το 2030. Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε τι θα συμβεί μέχρι τότε στις γειτονιές που διασχίζουν οι λαμαρίνες. Η Δελφών, στο ύψος της Μπότσαρη είναι εδώ και χρόνια μια κατεστραμμένη γειτονιά. Εξαφανίστηκε από ένα λάθος υπολογισμό πίσω από τις λαμαρίνες, καταπίνοντας μαζί της ζωή, την εμπορική δραστηριότητα, τις καθημερινές συναναστροφές των ανθρώπων της. Ακόμα και ένα νοσοκομείο και ένα σχολείο. Εκεί ο λάθος υπολογισμός των μέτρων του δρόμου σε σχέση με το μετροπόντικα οδήγησε στην εκ των υστέρων αποκλεισμό του, υποτίθεται για δέκα μήνες. Έχουν περάσει πια περισσότεροι από 18, οι καταστηματάρχες της έχουν καταστραφεί, απεργίες πείνας είναι σε εξέλιξη και κάνεις δεν αναλαμβάνει ούτε ευθύνες ούτε αποζημιώσεις.
Στην Εγνατία η κατάσταση είναι ακόμα δραματικότερη. Ο δρόμος βγήκε από το χάρτη της πόλης ως προορισμός εδώ και πάρα πολλά χρόνια και κάνεις δεν θυμάται πια πως ήταν. Οι υπερβάσεις στους χρόνους, τους προϋπολογισμούς, οι απολύσεις εργαζομένων, η αναξιοπιστία, η ντροπή της πόλης που κάποτε κορόιδευε την τρύπα του Κούβελα, οι απειλές για διακοπή του έργου, είναι το σκηνικό.
Η χρεοκοπία της πρώτης εταιρίας που το ανέλαβε, η ανάληψη του έργου από το μεγαλύτερο εργολάβο της χώρας τον ΑΚΤΟΡΑ και οι απαιτήσεις για 400 επιπλέον εκατομμύρια ευρώ για να ολοκληρώσει το έργο, η απαξιωτική συμπεριφορά του γενικού γραμματέα δημοσίων έργων κ. Σιμόπουλου και της ΑΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ στα δικαιολογημένα παράπονα των κατοίκων της πόλης, στις ανησυχίες των αρχών της, η μετατόπιση του προβλήματος στις αρχαιότητες της Βενιζέλου ως αίτιο του προβλήματος για να βγει η μπάλα έκτος γηπέδου, είναι όσα ζήσαμε και ζούμε μέχρι τώρα.
Το 2013 μας βρήκε με έναν μόλις σταθμό τελειώμένο. Το 2014 είναι μια ακόμα χρονιά που θα ζήσουμε πίσω από τις λαμαρίνες. Και όσες θα ακολουθήσουν, γιατί θα ακολουθήσουν πολλές. Πιθανά πια και προς την Καλαμαριά. Αν έχει κάνεις την ψευδαίσθηση ότι το έργο θα ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα πέντε τουλάχιστον χρόνια πλανάται πλάνην οικτρά. Οι πιο αισιόδοξοι μιλούν πια για το ‘21. Όχι το παλιό το ηρωικό, αλλά το νέο, το ελπιδοφόρο για την πόλη.
Επειδή βλέπω την απόλυτη απάθεια στην πόλη για το γεγονός είπα να γράψω δυο γραμμές. Μήπως μαζευτούμε καμιά μέρα και αλυσοδεθούμε στις λαμαρίνες της Εγνατίας συμβολικά. Έτσι και αλλιώς μαζί τους θα ζήσουμε για πάντα. Και επειδή σε αυτή τη χώρα ευθύνες ως προς τα δημόσια έργα δεν υπήρξαν ποτέ και ούτε θα υπάρξουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.