Το μετρό της Θεσσαλονίκης είναι το μεγαλύτερο υπό κατασκευήν δημόσιο έργο στην Ελλάδα και ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη αυτήν την εποχή. Συγχρόνως διαφημίζεται από τους κατασκευαστές ως το πιο σύγχρονο της Ευρώπης. Θα έχει διπλή γραμμή και τρένα χωρίς οδηγό. Κανονική NASA και «Οδύσσεια του Διαστήματος» μαζί…

Κι όμως αυτό το έργο-πιστοποιητικό αξιοπιστίας κινδυνεύει να μπλέξει σε ατέλειωτη χρονοτριβή... Οπως αναφέρει σήμερα ο «Α» στο πρώτο του θέμα, έχει οικονομικά -αυτό το ξέραμε από καιρό-, αλλά και τεχνικά προβλήματα. Εκεί κάπου στην Ανάληψη -λέει- η μελέτη δεν έγινε σωστά και, για να μην γκρεμιστούν τα μπαλκόνια κάποιων πολυκατοικιών, θα αναζητηθούν άλλες πολύπλοκες -και προφανώς πολυδάπανες- τεχνικές λύσεις! Απίστευτο; Κι όμως δυνατό. Αθάνατη Ελλάδα. Ενα «βαλκανιζατέρ» και μάλιστα ξεχαρβαλωμένο και προς απόσυρση.
Ο νόμος του Μέρφι είναι σαφής: αν κάτι είναι να πάει στραβά, θα πάει. Το μετρό είναι ένα έργο χτυπημένο από κακοδαιμονία. Ισως να «πληρώνει» το ότι δεν είναι αποτέλεσμα ώριμου και συγκροτημένου σχεδιασμού, αλλά προέρχεται από διαδικασίες πολιτικού μεγαλοϊδεατισμού. Σε μια πυκνοκατοικημένη πόλη ηλικίας άνω των 2.300 ετών προφανώς υπήρχαν άλλες «ελαφρύτερες», αλλά λιγότερο θεαματικές λύσεις για το όντως οξυμμένο κυκλοφοριακό πρόβλημα. Δυστυχώς, όμως, η… τρέλα ενός δημάρχου, ο οποίος ήθελε να γίνει μεγαλοϋπουργός -κάτι που κατάφερε- παρέσυρε επί 25 χρόνια μια ολόκληρη πόλη στη δίνη εξωφρενικών προβλημάτων.
Το μετρό είναι χρήσιμο έργο, αλλά (ως γνωστόν στην Ελλάδα οι ειδήσεις αρχίζουν από το «αλλά») πανάκριβο, δύσκολο τεχνικά και, κυρίως, είναι -από την αρχή ήταν- άγνωστο αν και πότε θα ολοκληρωθεί. Με τα λεφτά και τις εργατοώρες που θα απαιτηθούν για την ολοκλήρωσή του η Θεσσαλονίκη θα γινόταν μια απολύτως λειτουργική και πανέμορφη πόλη, χωρίς τέτοια σκαψίματα και παρεμβάσεις.
Εν πάση περιπτώσει, το έργο κατασκευής του μετρό ξεκίνησε. Θα ολοκληρωθεί; Πότε; Και πόσο θα κοστίσει; Αυτήν τη στιγμή μάλλον κανείς δεν ξέρει. Οι αρμόδιοι βρίσκονται ενώπιον τεράστιων ευθυνών ως εκ της θέσεώς τους και σοβαρών αποφάσεων, αλλά αυτό δεν προδικάζει και πολλά πράγματα. Κάπου εδώ «εμφανίζεται» ο ποιητής: «Φταίει το ζαβό το ριζικό μας; Φταίει ο Θεός που μας μισεί;».