Ουδέν κακόν αμιγές καλού!

Αγγελιοφόρος, 11/01/2011

Το αρχαίο ρητό δείχνει να βρίσκει εφαρμογή καθημερινά στη ζωή μας...

Ισως γιατί ο άνθρωπος πάντοτε ένιωθε την ανάγκη και στα πιο δύσκολα να αφήνει ανοιχτή μια χαραμάδα αισιοδοξίας και διαφυγής. Ισως γιατί όντως τα πράγματα έχουν πολλαπλές όψεις και μέσα τους συνυπάρχουν τα θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά. Η οικονομική κρίση είναι ένα καθημερινό παράδειγμα. Ενα κομμάτι της κοινωνίας ξαναγυρνά σε παραδοσιακές αξίες, αναθεωρώντας τα καταναλωτικά πρότυπα που είχαν θεοποιηθεί. «Ανάγκα και θεοί πείθονται», θα μου πείτε. Κι όταν δεν υπάρχει ρευστό, μπορεί να 'ναι μια παρηγοριά η φιλοσοφική σκέψη και η στωική ματιά στα δύσκολα τρέχοντα. Καμιά αντίρρηση.

Δείτε όμως και την περίπτωση του μετρό. Εχει καθυστερήσει ήδη 2-3 χρόνια. Πολύ κακό, ιδιαίτερα για το κυκλοφοριακό της Θεσσαλονίκης και τους μαγαζάτορες που έχουν καταστήματα κοντά στα ορύγματα του μετρό. Βλέπουν τις επιχειρήσεις τους να καρκινοβατούν και τους κρατά μόνον η ελπίδα ότι, όταν με το καλό λειτουργήσει το μετρό, θα είναι στην πρώτη γραμμή και ίσως ρεφάρουν... Από την άλλη, η καθυστέρηση της κύριας γραμμής φέρνει πιο γρήγορα την Καλαμαριά κοντά στο μετρό...

Για το κράτος ήταν άγνωστη λέξη η λογική και μετρημένη διαχείριση του δημόσιου πλούτου. «Δικά μας είναι;», ίσως σκέφτονταν οι φωστήρες που αποφάσιζαν. Τώρα όμως που τα χρέη είναι δικά μας και εμείς οι ίδιοι τα χρηματοδοτούμε με περικομμένες αποδοχές και συντάξεις, προχώρησε η ηλεκτρονική συνταγογράφηση φαρμάκων, άρχισαν οι εφορίες και το ΣΔΟΕ να διασταυρώνουν στοιχεία και να μαθαίνουμε για μεγαλοδικηγόρους, γιατρούς, επιχειρηματίες κ.λπ. με ετήσιες δηλώσεις εισοδήματος 12.000-13.000 ευρώ... Εκλογικεύτηκαν αμοιβές στελεχών σε δημόσιους οργανισμούς. Εγιναν τομές που παλιότερα είχαν συναντήσει μπροστά τους «τοίχο»...

Η ίδια η Πολιτεία όμως θα μπορούσε να βγάλει κι άλλα θετικά συμπεράσματα από την κρίση. Να οξύνει τους μηχανισμούς ελέγχου και εποπτείας της αγοράς, αφού οι κερδοσκόποι, για παράδειγμα, εξακολουθούν να κάνουν συχνά πυκνά πάρτι. Τέτοια υποτίμηση όμως της αγοραστικής ικανότητας της συντριπτικής πλειοψηφίας, αν δε συνοδευτεί από συγκράτηση και συρρίκνωση των τιμών σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, οδηγεί στο περιθώριο ολόκληρα κομμάτια της κοινωνίας, θρυμματίζοντας την κοινωνική συνοχή. Κι αυτό δυστυχώς τίποτε καλό δεν προμηνύει.