kulturosupa.gr,13/10/2015
Μπορεί το « Φάντασμα της Όπερας» να κατέκτησε παγκόσμια φήμη, όμως η υπερπαραγωγή το «Φάντασμα - Μετρό Θεσσαλονίκης» το απειλεί στα ίσια!
Μπορεί το « Φάντασμα της Όπερας» να κατέκτησε παγκόσμια φήμη, όμως η υπερπαραγωγή το «Φάντασμα - Μετρό Θεσσαλονίκης» το απειλεί στα ίσια!
Ήδη την πανευρωπαϊκή φήμη την έχει στο τσεπάκι και οσονούπω κατακτά και την παγκόσμια! Δεν ξέρω φίλε συμπολίτη αν έσπευσες για κλείσιμο θέσης τώρα που η παράσταση περιοδεύει ανατολικά, όμως εγώ η ευτυχής έχω ήδη εξασφαλίσει «πρώτο τραπέζι πίστα». Βγαίνω από την πόρτα και εντός δύο λεπτών πέφτω πάνω στην περφόρμανς με το ασύγκριτο σουξέ. Διότι πέρα από το (πάλαι ποτέ) «Αγάπη μου Ουάουα» ή το «Σεσουάρ για δολοφόνους», δεν θυμάμαι άλλες εγχώριες παραστάσεις να ξεπέρασαν τη συνεχόμενη δεκαετία και αν… Με σταθερούς συντελεστές, σταθερό κοινό, σταθερές ίντριγκες και σταθερή οικονομική… αιμορραγία, καθότι εδώ ΔΕΝ μετράμε εισπράξεις αλλά αφαιμάξεις! Εντάξει… υπάρχουν και κάποιες άλλες «επουσιώδεις» διαφορές. Ας πούμε το κοινό «παρακολουθεί» μεν, αλλά με δολοφονικές τάσεις… οι παρασκηνιακές ίντριγκες καταλαμβάνουν τη θέση της κυρίως παράστασης… οι συντελεστές έχουν χαμένο τον μπούσουλα προ πολλού… οι συνεχείς επαναλήψεις έχουν οδηγήσει θεατές σε «ευαγή» ιδρύματα και όχι μόνο…
Οπότε με δεδομένο τον κορεσμό, θεωρώ λογική τη μειωμένη προπώληση για τις νέες παραστάσεις στην Καλαμαριά. Τις οποίες ήρθε η σειρά να απολαύσουμε οι «από δω μεριά», έτσι, για να βιώσουμε και εμείς το «τι εστί βερύκοκκο» που μέχρι τώρα δοκίμαζαν οι τρισευτυχισμένοι του κέντρου. Κι αν νομίζεις φίλε μου ότι ειρωνεύομαι, θα αποδείξω ευθύς αμέσως με τα λεγόμενά μου, πόσο έξω πέφτεις στην άδικη αξιολόγησή σου. Διότι μπορεί όλοι μας – και πρώτη η γράφουσα- να έχουμε σούρει τα εξ αμάξης στο δρώμενο, εξαντλώντας όλη μας την εμπάθεια στην κριτική του, ωστόσο με λίγο ψυχραιμότερη σκέψη (ναι, ναι, υπάρχει!), λίγο καλύτερη διάθεση (κι απ’ αυτό υπάρχει!) θα ανακαλύψουμε σημαντικά θετικά που ως τώρα μας διέφευγαν! Προσωπικά,χρειάστηκε να έρθει η μεγαλειώδης παραγωγή στην πόρτα μου για να εμβαθύνω στην ουσία, στα κρυμμένα μηνύματα, στο σημαινόμενο της τέχνης και να αναθεωρήσω τις κλισαδούρες απόψεις μου επί του θέματος.
Μιλώντας για τις παραστάσεις του «ανατολικού μετώπου» στο κέντρο της Καλαμαριάς που ξεκίνησαν εδώ και κάτι μήνες, το πρώτο μείζον μήνυμα προέκυψε με το «καλημέρα» και συνοψίζεται στο σοφό δίδαγμα- σήμα κατατεθέν της φυλής: «ΟΛΟΙ οι εργολάβοι αυτού του τόπου μπορούν να ΦΑΝΕ άνετα!» Διότι μόλις λίγους μήνες πριν την έλευση του δρώμενου «ΜΕΤΡΟ» είχε ολοκληρωθεί η ανάπλαση της κεντρικής οδού Μεταμορφώσεως ως πεζόδρομος και με την εμφάνιση του νέου εργοταξίου- θιάσου, τμήμα της … ξανα- αναπλάστηκε από τις μπουλντόζες! Τουτέστιν ξηλώθηκε εκ βάθρων και στήθηκε το δημοφιλέστατο πλέον σκηνικό:γύρω-γύρω λαμαρίνες στολισμένες ενίοτε με πλαστική «πρασινάδα» (οποία έμπνευση!) και στη μέση το μυστήριο των ανασκαφών με προεξέχοντα τμήματα γερανών, σκαπτικών και λοιπών ακατονόμαστων. Σημειωτέον ότι μεταξύ της ανάπλασης/ καλλωπισμού και της καταστροφής τμήματός του, μεσολάβησαν ελάχιστοι μήνες, ικανοί ωστόσο να δικαιολογήσουν τα κονδύλια των πρώτων εργολάβων. Οι οποίοι προφανώς δεν «ήξεραν», ώστε να αφήσουν αυτό το κομμάτι εκτός ανάπλασης και δαπάνης, όμως το σοφό ρητό περί «φαγάνας» δικαιώθηκε για πολλοστή φορά.
Το δεύτερο που αναλογίστηκα και με έκανε να μετανιώσω για την ως τώρα επιπολαιότητά μου, είναι οι αρχαιολογικοί ορίζοντες που ανοίγονται με τις εν λόγω ανασκαφές. Οι οποίες επεκτεινόμενες ανατολικά, ποιος ξέρει πόσα επιπλέον ευρήματα θα φέρουν στο φως, δοξάζοντας την έτσι κι αλλιώς ιστορική περιοχή μου. Έχω πλέον πειστεί απόλυτα, ότι μπορεί μεν το έργο να ξεκίνησε για Μετρό (μη γελάς, να χαρείς!) αλλά βλέποντας το πηχτό σκοτάδι στο τούνελ, το έριξε στις αρχαιολογικές ανασκαφές, καθώς το πλούσιο σε ιστορία υπέδαφος προσφέρεται ιδανικά. Χίλιοι δυο πολιτισμοί στριμωγμένοι στη γη της Σαλονίκης, τροφοδοτούν κάθε τόσο με μπόλικο υλικό τα μουσεία, που βέβαια αν δεν έκαναν την αρχή οι μετροπόντικες, θα έμενε αιώνια θαμμένο, αναξιοποίητο, αθέατο για το φιλοθεάμον κοινό. Μια εντελώς πρωτοπόρα αρχαιολογική ανασκαφή εντός κατοικημένης πόλης, που με το ευφυές πρόσχημα του Μετρό, ανέσυρε και ΘΑ ανασύρει στο διηνεκές, σπάνιας αξίας πολιτιστικούς θησαυρούς! ΛΙΓΟ είναι αυτό; Μη τρελαθούμε!
Επίσης από όσα σημεία περιόδευσε το δρώμενο της ανασκαφής, κατάφερε να απαλλάξει την πόλη από το περιττό, προβληματικό πράσινο με ιδιαίτερη προτίμηση στα μεγάλα δένδρα. Στην Καλαμαριώτική εκδοχή, αφού καρατόμησε τα δένδρα της νησίδας επί της κεντρικής οδού Πόντου, ετοιμάζεται να περιποιηθεί ανάλογα και δασάκι στην περιοχή της Μίκρας. Μπορεί να με πονάει σαν γεω-πόνο, όμως δεν μπορώ να αγνοήσω κάποια σοβαρότατα επιχειρήματα που κάνουν λόγο για παλιόδενδρα που ως φυλλοβόλα βρωμίζουν με τα πεσμένα φύλλα τους… λερώνουν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα… κρύβουν την ακριβοπληρωμένη θέα… γεμίζουν μαμούνια κλπ, που αιτιολογούν πλήρως το ξεπάστρεμα! Κι όσοι φαιδροί μιλούν για πλήγμα σε μια πόλη με τον ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΟ δείκτη πρασίνου στην Ευρώπη, για λειψό οξυγόνο, για έλλειψη δροσιάς σε μια τρομερή τσιμεντούπολη, ας πάρουν επιτέλους τα βουνά να αράξουν ανενόχλητοι στα δάση και να απαλλάξουν τους οπαδούς της ανάπτυξης από την μίζερη γκρίνια τους! Ή ας βάλουν οι καρμίρηδες 2-3 κλιματιστικά παραπάνω, νισάφι πια!
Κάτι επιπλέον που απολαμβάνω με την ευκαιρία των εργολαβικών παραστάσεων είναι η ποικιλομορφία στη μετακίνησή μου. Τέλος η ρουτίνα των συνηθισμένων διαδρομών, γνωστών διασταυρώσεων, σταθερών φαναριών. Κάθε τόσο και μία ευφάνταστη έκπληξη- περιπέτεια: ψάχνεις τον δρόμο που έστριβες και μια χαριτωμένη φωσφοριζέ ταμπελίτσα σε στέλνει (επιεικώς) στον αγύριστο. Ψάχνεις το φανάρι που χρόνια ήξερες, αλλά ως μαγική εικόνα, παίζει κρυφτό και «ψάξε- ψάξε δεν θα με βρεις...» Αναζητάς τη γνωστή σου διαδρομή και ένας λαβύρινθος με τόξα, βελάκια και λοιπά ιερογλυφικά σε οδηγεί στον προορισμό σου (χαχα.. το πίστεψες;) μέσω απίθανων παρακάμψεων, π.χ. στην Αρετσού μέσω Ευκαρπίας! Αλλά γιατί όχι; Καταρχήν γλιτώνεις την ψυχοφθόρα ρουτίνα της καθημερινότητας. Χρόνια και χρόνια η ίδια διαδρομή σε ισοπεδώνει, ευνουχίζει τη φαντασία σου, καταστρέφει τα αντανακλαστικά σου. Και επιπλέον σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις καινούργια απρόβλεπτα μέρη που ουδέποτε θα ανακάλυπτες με τις ρομποτικές σου συνήθειες. Και αυτά επί… απροσδιόριστα χρόνια. Μεγάλα κέρδη ασυζητητί!
Και συνολικά όμως αν το δεις το πράγμα και βέβαια καλοπροαίρετα, θα διαπιστώσεις ότι όλα αυτά τα στημένα εργοτάξια με το πλεόνασμα λαμαρίνας ολόγυρα (πρασινοστολισμένης, μη ξεχνιόμαστε!), με τις ωραιότατες φαγάνες, γεωτρύπανα και γερανούς , με τις θεόρατες τρυπάρες των ανασκαφών (αρχαιολογικών, μη ξεχνιόμαστε!), με τα μπάζα «εντός- εκτός- και επί τα αυτά», σηματοδοτούν αναμφίβολα για τον επισκέπτη της πόλης, έναν απίστευτο οργασμό ανάπτυξης!Δουλεύουν- δε δουλεύουν! Είναι το σκηνικό που εμπνέει τον συνειρμό. Μπορεί ο δημότης μετά τα πρώτα δέκα χρόνια να περνά από δίπλα και να φασκελώνει, κατεβάζοντας καντήλια ή ό,τι κυκλοφορεί σε άγιο στο εορτολόγιο, όμως ο επισκέπτης σίγουρα θαμπώνεται από τους αναπτυξιακούς ρυθμούς απ’ άκρη σ’ άκρη! Τώρα βέβαια, αν συναντήσει την παγωμένη εικόνα και σε μελλοντική επίσκεψη μετά από 20 χρόνια, ίσως υποψιαστεί κάτι… αλλά θα το ρίξουμε στη «νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν» κρίση και θα το βολέψουμε.Σιγά το πρόβλημα!
Στο μεταξύ όμως, για μια σειρά επαγγελματιών η λέξη κρίση θα παραμείνει άγνωστη. Ας πούμε για τους κατασκευαστές λαμαρίνας ή της πρωτοπόρας πλαστικο-πρασινάδας. Για τους πωλητές καφέ, μπύρας, αναψυκτικών ή σάντουιτς στους πολυπληθείς συντελεστές του αιώνιου δρώμενου. Για τους διακινητές ηρεμιστικών στους σαλταρισμένους θεατές. Αυτά τα κέρδη γιατί τα υποτιμάς; Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως τα ηρεμιστικά λόγω εθισμού, κάποια στιγμή αποδειχθούν αναποτελεσματικά στην καταστολή και το νευρικό σύστημα μείνει ανεξέλεγκτο… Προς το παρόν βιώνουμε απλά τις παρενέργειες που οδηγούν σε παραισθήσεις. Ότι τάχα μου μπαίνουμε στα βαγόνια ενός υπόγειου συρμού και αντί να μετακινηθούμε οριζόντια, βουλιάζουμε κάθετα στο χάος του πουθενά… Συναντώντας τα απομεινάρια των αρχαίων προγόνων- σκασμένων στα γέλια!
Οπότε με δεδομένο τον κορεσμό, θεωρώ λογική τη μειωμένη προπώληση για τις νέες παραστάσεις στην Καλαμαριά. Τις οποίες ήρθε η σειρά να απολαύσουμε οι «από δω μεριά», έτσι, για να βιώσουμε και εμείς το «τι εστί βερύκοκκο» που μέχρι τώρα δοκίμαζαν οι τρισευτυχισμένοι του κέντρου. Κι αν νομίζεις φίλε μου ότι ειρωνεύομαι, θα αποδείξω ευθύς αμέσως με τα λεγόμενά μου, πόσο έξω πέφτεις στην άδικη αξιολόγησή σου. Διότι μπορεί όλοι μας – και πρώτη η γράφουσα- να έχουμε σούρει τα εξ αμάξης στο δρώμενο, εξαντλώντας όλη μας την εμπάθεια στην κριτική του, ωστόσο με λίγο ψυχραιμότερη σκέψη (ναι, ναι, υπάρχει!), λίγο καλύτερη διάθεση (κι απ’ αυτό υπάρχει!) θα ανακαλύψουμε σημαντικά θετικά που ως τώρα μας διέφευγαν! Προσωπικά,χρειάστηκε να έρθει η μεγαλειώδης παραγωγή στην πόρτα μου για να εμβαθύνω στην ουσία, στα κρυμμένα μηνύματα, στο σημαινόμενο της τέχνης και να αναθεωρήσω τις κλισαδούρες απόψεις μου επί του θέματος.
Μιλώντας για τις παραστάσεις του «ανατολικού μετώπου» στο κέντρο της Καλαμαριάς που ξεκίνησαν εδώ και κάτι μήνες, το πρώτο μείζον μήνυμα προέκυψε με το «καλημέρα» και συνοψίζεται στο σοφό δίδαγμα- σήμα κατατεθέν της φυλής: «ΟΛΟΙ οι εργολάβοι αυτού του τόπου μπορούν να ΦΑΝΕ άνετα!» Διότι μόλις λίγους μήνες πριν την έλευση του δρώμενου «ΜΕΤΡΟ» είχε ολοκληρωθεί η ανάπλαση της κεντρικής οδού Μεταμορφώσεως ως πεζόδρομος και με την εμφάνιση του νέου εργοταξίου- θιάσου, τμήμα της … ξανα- αναπλάστηκε από τις μπουλντόζες! Τουτέστιν ξηλώθηκε εκ βάθρων και στήθηκε το δημοφιλέστατο πλέον σκηνικό:γύρω-γύρω λαμαρίνες στολισμένες ενίοτε με πλαστική «πρασινάδα» (οποία έμπνευση!) και στη μέση το μυστήριο των ανασκαφών με προεξέχοντα τμήματα γερανών, σκαπτικών και λοιπών ακατονόμαστων. Σημειωτέον ότι μεταξύ της ανάπλασης/ καλλωπισμού και της καταστροφής τμήματός του, μεσολάβησαν ελάχιστοι μήνες, ικανοί ωστόσο να δικαιολογήσουν τα κονδύλια των πρώτων εργολάβων. Οι οποίοι προφανώς δεν «ήξεραν», ώστε να αφήσουν αυτό το κομμάτι εκτός ανάπλασης και δαπάνης, όμως το σοφό ρητό περί «φαγάνας» δικαιώθηκε για πολλοστή φορά.
Το δεύτερο που αναλογίστηκα και με έκανε να μετανιώσω για την ως τώρα επιπολαιότητά μου, είναι οι αρχαιολογικοί ορίζοντες που ανοίγονται με τις εν λόγω ανασκαφές. Οι οποίες επεκτεινόμενες ανατολικά, ποιος ξέρει πόσα επιπλέον ευρήματα θα φέρουν στο φως, δοξάζοντας την έτσι κι αλλιώς ιστορική περιοχή μου. Έχω πλέον πειστεί απόλυτα, ότι μπορεί μεν το έργο να ξεκίνησε για Μετρό (μη γελάς, να χαρείς!) αλλά βλέποντας το πηχτό σκοτάδι στο τούνελ, το έριξε στις αρχαιολογικές ανασκαφές, καθώς το πλούσιο σε ιστορία υπέδαφος προσφέρεται ιδανικά. Χίλιοι δυο πολιτισμοί στριμωγμένοι στη γη της Σαλονίκης, τροφοδοτούν κάθε τόσο με μπόλικο υλικό τα μουσεία, που βέβαια αν δεν έκαναν την αρχή οι μετροπόντικες, θα έμενε αιώνια θαμμένο, αναξιοποίητο, αθέατο για το φιλοθεάμον κοινό. Μια εντελώς πρωτοπόρα αρχαιολογική ανασκαφή εντός κατοικημένης πόλης, που με το ευφυές πρόσχημα του Μετρό, ανέσυρε και ΘΑ ανασύρει στο διηνεκές, σπάνιας αξίας πολιτιστικούς θησαυρούς! ΛΙΓΟ είναι αυτό; Μη τρελαθούμε!
Επίσης από όσα σημεία περιόδευσε το δρώμενο της ανασκαφής, κατάφερε να απαλλάξει την πόλη από το περιττό, προβληματικό πράσινο με ιδιαίτερη προτίμηση στα μεγάλα δένδρα. Στην Καλαμαριώτική εκδοχή, αφού καρατόμησε τα δένδρα της νησίδας επί της κεντρικής οδού Πόντου, ετοιμάζεται να περιποιηθεί ανάλογα και δασάκι στην περιοχή της Μίκρας. Μπορεί να με πονάει σαν γεω-πόνο, όμως δεν μπορώ να αγνοήσω κάποια σοβαρότατα επιχειρήματα που κάνουν λόγο για παλιόδενδρα που ως φυλλοβόλα βρωμίζουν με τα πεσμένα φύλλα τους… λερώνουν τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα… κρύβουν την ακριβοπληρωμένη θέα… γεμίζουν μαμούνια κλπ, που αιτιολογούν πλήρως το ξεπάστρεμα! Κι όσοι φαιδροί μιλούν για πλήγμα σε μια πόλη με τον ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΟ δείκτη πρασίνου στην Ευρώπη, για λειψό οξυγόνο, για έλλειψη δροσιάς σε μια τρομερή τσιμεντούπολη, ας πάρουν επιτέλους τα βουνά να αράξουν ανενόχλητοι στα δάση και να απαλλάξουν τους οπαδούς της ανάπτυξης από την μίζερη γκρίνια τους! Ή ας βάλουν οι καρμίρηδες 2-3 κλιματιστικά παραπάνω, νισάφι πια!
Κάτι επιπλέον που απολαμβάνω με την ευκαιρία των εργολαβικών παραστάσεων είναι η ποικιλομορφία στη μετακίνησή μου. Τέλος η ρουτίνα των συνηθισμένων διαδρομών, γνωστών διασταυρώσεων, σταθερών φαναριών. Κάθε τόσο και μία ευφάνταστη έκπληξη- περιπέτεια: ψάχνεις τον δρόμο που έστριβες και μια χαριτωμένη φωσφοριζέ ταμπελίτσα σε στέλνει (επιεικώς) στον αγύριστο. Ψάχνεις το φανάρι που χρόνια ήξερες, αλλά ως μαγική εικόνα, παίζει κρυφτό και «ψάξε- ψάξε δεν θα με βρεις...» Αναζητάς τη γνωστή σου διαδρομή και ένας λαβύρινθος με τόξα, βελάκια και λοιπά ιερογλυφικά σε οδηγεί στον προορισμό σου (χαχα.. το πίστεψες;) μέσω απίθανων παρακάμψεων, π.χ. στην Αρετσού μέσω Ευκαρπίας! Αλλά γιατί όχι; Καταρχήν γλιτώνεις την ψυχοφθόρα ρουτίνα της καθημερινότητας. Χρόνια και χρόνια η ίδια διαδρομή σε ισοπεδώνει, ευνουχίζει τη φαντασία σου, καταστρέφει τα αντανακλαστικά σου. Και επιπλέον σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις καινούργια απρόβλεπτα μέρη που ουδέποτε θα ανακάλυπτες με τις ρομποτικές σου συνήθειες. Και αυτά επί… απροσδιόριστα χρόνια. Μεγάλα κέρδη ασυζητητί!
Και συνολικά όμως αν το δεις το πράγμα και βέβαια καλοπροαίρετα, θα διαπιστώσεις ότι όλα αυτά τα στημένα εργοτάξια με το πλεόνασμα λαμαρίνας ολόγυρα (πρασινοστολισμένης, μη ξεχνιόμαστε!), με τις ωραιότατες φαγάνες, γεωτρύπανα και γερανούς , με τις θεόρατες τρυπάρες των ανασκαφών (αρχαιολογικών, μη ξεχνιόμαστε!), με τα μπάζα «εντός- εκτός- και επί τα αυτά», σηματοδοτούν αναμφίβολα για τον επισκέπτη της πόλης, έναν απίστευτο οργασμό ανάπτυξης!Δουλεύουν- δε δουλεύουν! Είναι το σκηνικό που εμπνέει τον συνειρμό. Μπορεί ο δημότης μετά τα πρώτα δέκα χρόνια να περνά από δίπλα και να φασκελώνει, κατεβάζοντας καντήλια ή ό,τι κυκλοφορεί σε άγιο στο εορτολόγιο, όμως ο επισκέπτης σίγουρα θαμπώνεται από τους αναπτυξιακούς ρυθμούς απ’ άκρη σ’ άκρη! Τώρα βέβαια, αν συναντήσει την παγωμένη εικόνα και σε μελλοντική επίσκεψη μετά από 20 χρόνια, ίσως υποψιαστεί κάτι… αλλά θα το ρίξουμε στη «νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν» κρίση και θα το βολέψουμε.Σιγά το πρόβλημα!
Στο μεταξύ όμως, για μια σειρά επαγγελματιών η λέξη κρίση θα παραμείνει άγνωστη. Ας πούμε για τους κατασκευαστές λαμαρίνας ή της πρωτοπόρας πλαστικο-πρασινάδας. Για τους πωλητές καφέ, μπύρας, αναψυκτικών ή σάντουιτς στους πολυπληθείς συντελεστές του αιώνιου δρώμενου. Για τους διακινητές ηρεμιστικών στους σαλταρισμένους θεατές. Αυτά τα κέρδη γιατί τα υποτιμάς; Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως τα ηρεμιστικά λόγω εθισμού, κάποια στιγμή αποδειχθούν αναποτελεσματικά στην καταστολή και το νευρικό σύστημα μείνει ανεξέλεγκτο… Προς το παρόν βιώνουμε απλά τις παρενέργειες που οδηγούν σε παραισθήσεις. Ότι τάχα μου μπαίνουμε στα βαγόνια ενός υπόγειου συρμού και αντί να μετακινηθούμε οριζόντια, βουλιάζουμε κάθετα στο χάος του πουθενά… Συναντώντας τα απομεινάρια των αρχαίων προγόνων- σκασμένων στα γέλια!
Ε, ΡΕ ΓΛΕΝΤΙΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.