Ψάχνοντας την ουσία στα εργοτάξια του μετρό

thessnews.gr, 27/09/2016

Προσωπικά δεν χαλάστηκα ούτε από το «αστυβάλ» (αν και δεν αντιλήφθηκα τι θέλει να πει ο ποιητής ιδεολογικώς και πολιτιστικώς, έδωσα τη δική μου ερμηνεία, αλλά αυτό δεν είναι που κάνει τη… «μεγάλη τέχνη»;) ούτε από το ότι δεν τέθηκε ο αριθμός 51 στο logo των φετινών Δημητρίων και θεωρώ -αν μη τι άλλο- άστοχη μια τέτοια συζήτηση (καθένας με τη δική του αισθητική), όπως και τα περί βλαχαδερών. Για να είμαι ειλικρινής, πιο πολύ με χαλάει ο έρωτας με τα εργοτάξια της μεγάλης ντροπής…

Στα παρελθόντα Δημήτρια βρέθηκαν στο επίκεντρο της κριτικής. Κάποια στιγμή αξιοποιήθηκαν και ως αντιπολιτευτική μπαντιέρα. Διαφωνίες για το πλήθος των εκδηλώσεων (ξεπερνούσαν τις 100), για τη χρονική διάρκεια του φεστιβάλ (περί τους 2,5 μήνες), για τον τρόπο που γινόταν η επιλογή των εκδηλώσεων (πολυμελείς επιτροπές που δεν λειτουργούσαν).
Κάποια πράγματα άλλαξαν κατά τη γνώμη μου προς το καλύτερο, όπως π.χ. ο αριθμός μειώθηκε στο μισό, η διάρκεια έγινε μήνας, οι επιτροπές έδωσαν τη θέση τους στους καλλιτεχνικούς συμβούλους. Τα προγράμματα άλλαξαν άρδην. Παρ’ όλα αυτά, τα Δημήτρια δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το «σαλονικιώτικο πλαίσιο» και να ενταχθούν στο δίκτυο των μεγάλων ευρωπαϊκών φεστιβάλ -προφανώς αυτό δεν μπορεί να γίνει με ομάδες της πόλης, με street και crazy καταστάσεις, αλλά με Παβαρότι και Γιόκο Όνο ορίτζιναλ.   
Τα ζητούμενα στα Δημήτρια εκτιμώ ότι παραμένουν ίδια εδώ και πολλά χρόνια και είναι στανταράκια. Να αποκτήσουν σαφές στίγμα χωρίς δηθενιές. Να αξιοποιούν πραγματικά τις δυνάμεις της πόλης, με ανιδιοτελή υποκειμενισμό. Να συνδέουν την πόλη με τον τουρισμό. Να αποκτήσουν διεθνή χαρακτήρα. Με απλά λόγια, οι λόγοι ύπαρξης όλων των φεστιβάλ της Ευρώπης.
Ας απαντήσουμε με ειλικρίνεια: τι από αυτά έχει επιτευχθεί στο… μεγαλύτερο χωριό της γηραιάς ηπείρου;
 ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ || gkessopoulos@gmail.com

Από το φύλλο της THESSNEWS #20(24-25/09/2016)