metrosport.gr, 27/09/2016
Να σημειωθεί ότι σε αντίστοιχες περιπτώσεις, σε απεργίες δηλαδή των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς στην Αθήνα το πρόβλημα λυνόταν με συνοπτικές διαδικασίες
Μετά την κοροϊδία με το Μετρό έρχεται μια νέα κυνική πρόκληση
με την αδιαφορία της Πολιτείας για τον δεκαήμερο Γολγοθά (απεργία στον
ΟΑΣΘ) των μεροκαματιάρηδων της συμπρωτεύουσας...
Μάλλον δεν χρειαζόταν η δεκαήμερη (!!!) ταλαιπωρία (πραγματικός Γολγοθάς) των Θεσσαλονικέων με την απεργία του ΟΑΣΘ, για να εμπεδώσουν σε απόλυτο και ακραίο πλέον βαθμό, την δεδομένη διαχρονικά και ως εκ τούτου και αυτονόητη απαξίωση της πόλης τους. Υπήρχαν τόσα άλλα και πολλά, σε βάθος χρόνου, ώστε αυτό το τελευταίο να αποτελέσει απλά έναν ακόμη κρίκο στην ατέλειωτη αλυσίδα της γενικευμένης περιθωριοποίησης και εγκατάλειψης – σε όλα τα επίπεδα – της συμπρωτεύουσας. Η δικαιολογημένη απεργία των εργαζομένων στον ΟΑΣΘ που μένουν απλήρωτοι για 3 μήνες, σαν γεγονός ακολουθεί την μοιραία διαδρομή των σχέσεων υποταγής και απαξίωσης του κράτους των Αθηνών με τη Θεσσαλονίκη.
Είκοσι χρόνια έχασκε (και χάσκει ακόμη) η μαύρη τρύπα του Μετρό της πόλης. Σε αυτό το μεγάλο διάστημα εγκαινιαζόταν ο ένας μετά τον άλλον οι υπερπολυτελείς σταθμοί του αντίστοιχου Μετρό της Αθήνας, μία τελετουργία η οποία αν συνεχιστεί στον ίδιο ρυθμό, σύντομα θα συνδεθεί η πρωτεύουσα με τη Λαμία. Οι φορείς βέβαια στη συμπρωτεύουσα σε όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσαν άτολμοι και άβουλοι (προφανώς και τραγικά μοιραίοι) την ιταμή πρόκληση, καταπίνοντας αμάσητο το παραμύθι που τους σέρβιραν τα σαΐνια του Λεκανοπεδίου.
Περί δήθεν τεχνικών λεπτομερειών και εμποδίων. Δυστυχώς έδειξαν αδύναμοι και δεν αντέδρασαν σχεδόν ποτέ. Όχι μόνο στην περίπτωση κοροϊδίας του Μετρό, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια που ξεκινούσε από την Αθήνα και είχε στόχο να «βλάψει» ή να «στερήσει» από τη Θεσσαλονίκη μετρικά από τα ελάχιστα πλεονεκτήματα και κεκτημένα της (περίπτωση ΔΕΘ). Να σκεφτεί κανείς λοιπόν, ότι μόλις «προχθές» οι «αετοί» του κράτους της Αθήνας κουβάλησαν κι ένα βαγόνι από το Μετρό για να το επιδείξουν (!!!) στους «ιθαγενείς» βορειοελλαδίτες το πως θα είναι κάποτε το δικό τους (αν και εφόσον τελειώσει).
Η απόλυτη ειρωνεία και η αναλγησία θα έλεγε κανείς με δεδομένο ότι η περίπτωση του Μετρό για τους Θεσσαλονικείς είναι μια ανοιχτή πληγή και όταν ρίχνεις αλάτι επάνω της νιώθουν αφόρητο πόνο. Μετά από το Μετρό έρχεται τώρα η κεντρική εξουσία να προκαλέσει για μια ακόμη φορά με την αδιαφορία της, με το μαρτύριο των μεροκαματιάρηδων της πόλης που αναζητούν απεγνωσμένα να μην χάσουν το ήδη εξαθλιωμένο ημερομίσθιο τους. Δέκα ολόκληρες μέρες και ο αρμόδιος Υπουργός απασχολημένος όπως αποδεικνύεται για να καλύψει το σκάνδαλο με τα βοσκοτόπια του κουμπάρου του, αφήνει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους να βουρλίζονται και να βασανίζονται στη Θεσσαλονίκη.
Οι αντιδράσεις; Ελάχιστες. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αντίστοιχες περιπτώσεις, σε απεργίες δηλαδή των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς στην Αθήνα το πρόβλημα λυνόταν με συνοπτικές διαδικασίες και με άνωθεν επεμβάσεις. Εδώ στη Θεσσαλονίκη η αδιαφορία συμπλήρωσε ένα ολόκληρο δεκαήμερο. Δυστυχώς εκτός από τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων στον ΟΑΣΘ δεν είχαμε κάποιες άλλες αντιδράσεις. Οι υπόλοιποι; Γενική μουγγαμάρα, ή κάποιες επιδερμικές και αναποτελεσματικές διακριτικές ενοχλήσεις.
Οι βουλευτές; Ιδιαίτερα οι Κυβερνητικοί σιωπούν. Χθες το βράδυ λίγο πριν τελειώσω το σημερινό σχόλιο δεν είχα καμία πληροφόρηση αν τελικά έκλεισε τον μαύρο κύκλο του αυτός ο Γολγοθάς για τους Θεσσαλονικείς. Θα μου πείτε και τι σημασία θα έχει αν προστεθούν ή αν αφαιρεθούν κάποια 24ωρα από όσα βίωσαν οι μεροκαματιάρηδες (και όχι μόνο) της εγκαταλελειμμένης πόλης. Σημασία έχει κατά την άποψη μου, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται από τους Θεσσαλονικείς αυτή η διαχρονική πρόκληση και περιθωριοποίηση σε βάρος τους. Βιώνουν απίστευτες καταστάσεις υποβάθμισης της πόλης τους, σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα.
Στον επίλογο του σημειώματος θα χρησιμοποιήσω τον τίτλο ενός άγνωστου βορειοελλαδίτη ποιητή: «Η Θεσσαλονίκη… εν τάφω» για να προσθέσω σε αυτό τη δική μου άποψη, που αφορά εκείνους που την έθαψαν. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους κατά καιρούς εκπροσώπους του κράτους των Αθηνών, με συνένοχους και συνυπεύθυνους τους άβουλους φορείς της πόλης. Θύματα; Οι Θεσσαλονικείς και η όμορφη – αλλά χωρίς μέλλον όπως φαίνεται – πόλη τους.
Δημήτρης Μπούζας
Να σημειωθεί ότι σε αντίστοιχες περιπτώσεις, σε απεργίες δηλαδή των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς στην Αθήνα το πρόβλημα λυνόταν με συνοπτικές διαδικασίες
Μάλλον δεν χρειαζόταν η δεκαήμερη (!!!) ταλαιπωρία (πραγματικός Γολγοθάς) των Θεσσαλονικέων με την απεργία του ΟΑΣΘ, για να εμπεδώσουν σε απόλυτο και ακραίο πλέον βαθμό, την δεδομένη διαχρονικά και ως εκ τούτου και αυτονόητη απαξίωση της πόλης τους. Υπήρχαν τόσα άλλα και πολλά, σε βάθος χρόνου, ώστε αυτό το τελευταίο να αποτελέσει απλά έναν ακόμη κρίκο στην ατέλειωτη αλυσίδα της γενικευμένης περιθωριοποίησης και εγκατάλειψης – σε όλα τα επίπεδα – της συμπρωτεύουσας. Η δικαιολογημένη απεργία των εργαζομένων στον ΟΑΣΘ που μένουν απλήρωτοι για 3 μήνες, σαν γεγονός ακολουθεί την μοιραία διαδρομή των σχέσεων υποταγής και απαξίωσης του κράτους των Αθηνών με τη Θεσσαλονίκη.
Είκοσι χρόνια έχασκε (και χάσκει ακόμη) η μαύρη τρύπα του Μετρό της πόλης. Σε αυτό το μεγάλο διάστημα εγκαινιαζόταν ο ένας μετά τον άλλον οι υπερπολυτελείς σταθμοί του αντίστοιχου Μετρό της Αθήνας, μία τελετουργία η οποία αν συνεχιστεί στον ίδιο ρυθμό, σύντομα θα συνδεθεί η πρωτεύουσα με τη Λαμία. Οι φορείς βέβαια στη συμπρωτεύουσα σε όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσαν άτολμοι και άβουλοι (προφανώς και τραγικά μοιραίοι) την ιταμή πρόκληση, καταπίνοντας αμάσητο το παραμύθι που τους σέρβιραν τα σαΐνια του Λεκανοπεδίου.
Περί δήθεν τεχνικών λεπτομερειών και εμποδίων. Δυστυχώς έδειξαν αδύναμοι και δεν αντέδρασαν σχεδόν ποτέ. Όχι μόνο στην περίπτωση κοροϊδίας του Μετρό, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια που ξεκινούσε από την Αθήνα και είχε στόχο να «βλάψει» ή να «στερήσει» από τη Θεσσαλονίκη μετρικά από τα ελάχιστα πλεονεκτήματα και κεκτημένα της (περίπτωση ΔΕΘ). Να σκεφτεί κανείς λοιπόν, ότι μόλις «προχθές» οι «αετοί» του κράτους της Αθήνας κουβάλησαν κι ένα βαγόνι από το Μετρό για να το επιδείξουν (!!!) στους «ιθαγενείς» βορειοελλαδίτες το πως θα είναι κάποτε το δικό τους (αν και εφόσον τελειώσει).
Η απόλυτη ειρωνεία και η αναλγησία θα έλεγε κανείς με δεδομένο ότι η περίπτωση του Μετρό για τους Θεσσαλονικείς είναι μια ανοιχτή πληγή και όταν ρίχνεις αλάτι επάνω της νιώθουν αφόρητο πόνο. Μετά από το Μετρό έρχεται τώρα η κεντρική εξουσία να προκαλέσει για μια ακόμη φορά με την αδιαφορία της, με το μαρτύριο των μεροκαματιάρηδων της πόλης που αναζητούν απεγνωσμένα να μην χάσουν το ήδη εξαθλιωμένο ημερομίσθιο τους. Δέκα ολόκληρες μέρες και ο αρμόδιος Υπουργός απασχολημένος όπως αποδεικνύεται για να καλύψει το σκάνδαλο με τα βοσκοτόπια του κουμπάρου του, αφήνει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους να βουρλίζονται και να βασανίζονται στη Θεσσαλονίκη.
Οι αντιδράσεις; Ελάχιστες. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αντίστοιχες περιπτώσεις, σε απεργίες δηλαδή των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς στην Αθήνα το πρόβλημα λυνόταν με συνοπτικές διαδικασίες και με άνωθεν επεμβάσεις. Εδώ στη Θεσσαλονίκη η αδιαφορία συμπλήρωσε ένα ολόκληρο δεκαήμερο. Δυστυχώς εκτός από τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων στον ΟΑΣΘ δεν είχαμε κάποιες άλλες αντιδράσεις. Οι υπόλοιποι; Γενική μουγγαμάρα, ή κάποιες επιδερμικές και αναποτελεσματικές διακριτικές ενοχλήσεις.
Οι βουλευτές; Ιδιαίτερα οι Κυβερνητικοί σιωπούν. Χθες το βράδυ λίγο πριν τελειώσω το σημερινό σχόλιο δεν είχα καμία πληροφόρηση αν τελικά έκλεισε τον μαύρο κύκλο του αυτός ο Γολγοθάς για τους Θεσσαλονικείς. Θα μου πείτε και τι σημασία θα έχει αν προστεθούν ή αν αφαιρεθούν κάποια 24ωρα από όσα βίωσαν οι μεροκαματιάρηδες (και όχι μόνο) της εγκαταλελειμμένης πόλης. Σημασία έχει κατά την άποψη μου, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται από τους Θεσσαλονικείς αυτή η διαχρονική πρόκληση και περιθωριοποίηση σε βάρος τους. Βιώνουν απίστευτες καταστάσεις υποβάθμισης της πόλης τους, σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα.
Στον επίλογο του σημειώματος θα χρησιμοποιήσω τον τίτλο ενός άγνωστου βορειοελλαδίτη ποιητή: «Η Θεσσαλονίκη… εν τάφω» για να προσθέσω σε αυτό τη δική μου άποψη, που αφορά εκείνους που την έθαψαν. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους κατά καιρούς εκπροσώπους του κράτους των Αθηνών, με συνένοχους και συνυπεύθυνους τους άβουλους φορείς της πόλης. Θύματα; Οι Θεσσαλονικείς και η όμορφη – αλλά χωρίς μέλλον όπως φαίνεται – πόλη τους.
Δημήτρης Μπούζας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.